een avontuur bij het CBR - GESLAAGD!

De hele dag was ik al zo zenuwachtig, terwijl ik dat toen ik de eerste keer op moest helemaal niet was. Ik maakte daarom mezelf maar wijs dat dat juist een heel goed teken was, aangezien ik de eerste keer toen ik naar het CBR moest gezakt was. Ik besloot vanmorgen tijdens de - oh zo spannende - les nog maar een keer een theorie-examentje te maken: GESLAAGD.






Mijn onderbewuste sprak tegen me alsof ik helemaal niet goed bezig was. Ja, natuurlijk ben je GESLAAGD als je alle antwoorden uit je hoofd weet, maar denk je nou echt dat je met die antwoorden in je hoofd ook slaagt bij het CBR?! - Duh, daarvoor leer je toch? Dacht ik weer bij mezelf.

Toen ik bij het CBR binnenkwam was ik stik-stik-stik zenuwachtig. Mijn handen en voeten tintelden en ik wist niet wat ik moest doen. Zitten, lopen, staan, nog maar weer een keer gaan zitten op die kruk, cola opdrinken. Staan, zitten, lopen. Het was gewoon allemaal niet prettig. Van zenuwen brak ik bijna mijn ID-kaart doormidden en ook mijn telefoon viel bijna aan diegelen op de grond. Toen ik me moest gaan aanmelden maakte het dat allemaal alleen nog maar erger, ik moest een trap op. Een trap! Wie maakt er nou een trap waar stik zenuwachtige mensen over heen moeten?

Nadat het examen gemaakt was, kwamen de zenuwen, die ik tijdens het examen eindelijk in bedwang had, weer op zetten. Ik dacht echt dat ik weer niet geslaagd was. Toen de mevrouw van het CBR na 10 minuten (leek wel een halfuur) terug kwam met de blaadjes en mijn blaadje op de tafel neer legde schrok ik me dood. Geslaagd. GESLAAGD. GE-SLAAG-D! Oh my facking freaking god, ik ben gewoon geslaagd. 

Ik wist niet hoe snel ik buiten moest komen, met die overgrote smile op mijn gezicht natuurlijk. Ik heb het overleefd, weliswaar in twee keer. - Je bent pas op de helft, je moet praktijk nog. Maar oh, ik ben gewoon geslaagd. jes. Ik ga dit weekend zo hard genieten, mijn weekend kan niet meer stuk! Morgen avond ga ik stappen met mijn lieve vriendjes en vriendinnetjes, en zondag werken... maar zelfs dat is niet erg meer!


Liefs,
Denise